Zaduma Chrystusa Frasobliwego
Zadumał się wielce Chrystus Frasobliwy,
Wyrzeźbiony w drewnie świątek niczym żywy,
Siedzi tak i duma w swej kapliczce w polu,
Czemu jeszcze tyle perzu i kąkolu,
Czemu jeszcze tyle głogów nienawiści,
Kto nam nasze pola, ugory oczyści,
Kto podźwignie serca ludzi i odłogi,
Kto nam wyprostuje kręte życia drogi,
Kto miłością serca ludzkie opromieni,
Aby mniej na pięknej ziemi było cierni,
I tak duma sobie, i tak się frasuje,
Choć zwyczajny, w drewnie, przecież sercem czuje.
wiersz Józefa Skóry, Kębło
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz